Plansze, witacze oraz drogowskazy dla UG w Świdnicy

Gmina Świdnica k. Zielonej Góry zrealizowała przy naszej pomocy projekt z dziedziny "Marketingu Miejsc". Współfinansowana przez Unię Europejską inwestycja obejmowała wykonanie 4 tablic promujących ciekawe zabytki oraz ośrodki kultury i sporu jak również 13 drogowskazów do ważnych i ciekawych miejsc w gminie. Zainstalowano również dwa dwustronne witacze na wjazdach do gminy przy drodze krajowej nr 27. Ta licząca niespełna 6 tys. ludności gmina mocno stawia na promocję.

Gmina posiada liczne zabytki a 15 z nich wpisane jest do  do rejestru Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków

1. Buchałów zespół parkowy 
2. Drzonów kościół p.w. św. Mikołaja 
3. Drzonów dwór – Lubuskie Muzeum Wojskowe 
4. Drzonów park – Lubuskie Muzeum Wojskowe 
5. Koźla kościół p.w. św. Jadwigi 
6. Koźla dwór 
7. Letnica kościół 
8. Letnica kościół poewangelicki 
9. Letnica pałac 
10. Lipno kościół p.w. św. Rodziny 
11. Świdnica kościół p.w. św. Marcina 
12. Świdnica pałac - Muzeum Archeologiczne 
13. Świdnica kościół poewangelicki 
14. Świdnica park krajobrazowy 
15. Świdnica park przy Muzeum Archeologicznym

Świdnica - jako Swidnitz - pojawia się na kartach historii w roku 1305, w dokumencie zwanym Rejestrem Głogowskim (Codex diplomaticus Silesiae, t. XIV, reg. E 19). Musiała jednak powstać co najmniej kilka dziesiątków lat wcześniej, jeszcze przed początkiem niemieckiej kolonizacji na Śląsku, o czym świadczy słowiański źródłosłów nazwy. Mamy bowiem dokumentalnie poświadczone istnienie przed 1251 r. sąsiednich wiosek, Koźli i Grabowca.

Świdnica powstała od początku jako wieś typu łańcuchówki, rozrastając się wzdłuż spływającego z gór Wilkanowskich strumienia. Z czasem przybrała postać podwójnej ulicówki rozdzielonej potokiem. Według Jana Muszyńskiego, autora opracowania historii kościoła św. Marcina (Karta ewidencyjna zabytków architektury i budownictwa, Archiwum Wojewódzkiego Oddziału Służby Ochrony Zabytków w Zielonej Górze), Świdnica otrzymała układ przestrzenny w XIII w.

Jej rozkwit związany jest z rodem rycerzy von Kittlitz, z polska zwanych Kietliczami - zapewne bezzasadnie, bowiem polska gałąź tego rodu, której najwybitniejszym przedstawicielem jest arcybiskup gnieźnieński Henryk Kietlicz, notowany w źródłach w latach 1199-1219, wydaje się nie mieć wiele wspólnego, poza jakimś odległym, zapomnianym przodkiem, z linią świdnicką.

W 1396 r. Świdnica, nosząca już wtedy niemiecką nazwę Schweidnitz (później Schweinitz), była podzielona na dwa folwarki, przy czym część dóbr należała do rodu Kittlitzów. Na początku XVI w. Balthasar Kittlitz, marszałek zielonogórskiej szlachty, wystarał się dla Świdnicy o prawa miejskie, które potwierdził król Czech i Węgier Władysław Jagiellończyk. Dokument z 1514 r. określał przywileje „oppidum": prawo składu soli, warzenia piwa i monopolu na jego wyszynk w promieniu mili, utworzenia komory celnej oraz odbywania ośmiu jarmarków rocznie. Peryferyjne położenie Świdnicy w stosunku do najważniejszych ówczesnych szlaków handlowych zadecydowało jednak o jej stagnacji, utracie praw miejskich i powrocie do statusu wsi. Jeszcze w roku 1602, po zabiegach Hansa Christopha von Kittlitz, cesarz austriacki Rudolf II potwierdził miejski status Świdnicy, w roku 1617 dokonano podziału między majątkami I i II, uwzględniającego min. prawa miejskie, zaś w 1656 wzmiankowane jest prawo celne dotyczące Świdnicy I - ale miejscowość bezpowrotnie utraciła swoje znaczenie. Jej upadek przypieczętowała wojna trzydziestoletnia (1618-1648), po której Świdnica definitywnie utraciła resztki praw miejskich.

Najważniejsze epizody co najmniej 300-letniej obecności rodu Kittlitzów w Świdnicy, to:
Epitafium Balthasara von Kittlitz w kościele Św. Marcina
1490 - podział majątku między Heinricha III i Balthasara I; wytyczona wówczas linia rozgraniczenia na strumieniu przepływającym przez wieś z północy na południe powtórzona zostanie przy sprzedaży wsi w 90 lat później;
1514- Balthasar II Młodszy jako zaufany króla Władysława Węgierskiego wystarał się u niego o
nadanie Świdnicy praw miejskich. Już w 1519 Świdnica prawa te utraciła.
1522-według autorów niemieckich Balthasar II położył kamień węgielny pod kościół św. Marcina.
1547-Balthasar II w wieku 93 lat, na 6 lat przed śmiercią, uzyskał tytuł barona.
1580-sprzedaż części wsi przez Nicklasa Młodszego Heinrichowi von Zedlitz und Schónau;
najpewniej po śmierci brata Nicklasa, Abrahama, Nicklas sprzedał jego część;
1602 - Hans Christoph I, komandor zakonu Joannitów, kończy budowę renesansowej rezydencji, istniejącej do dziś.
1702 - ostatni z Kittlitzów na Świdnicy, Hans Christoph III, sprzedaje należącą do rodu część wsi wraz z folwarkiem i dworem Ottonowi Abrahamowi von Diebitsch z Podlegórza pod Sulechowem.

Ostatnią znaną ze źródeł osobą z rodziny von Kittlitz, związaną ze Świdnicą, jest Eleonora Charlotta von Stentzsch, urodzona baronowa von Kittlitz, pani na Przytoku i Świdnicy, wzmiankowana w 1738 r. jako patronka kościoła św. Marcina.
Od XVII w. Świdnica została podzielona na odrębne majątki, których kolejnymi właścicielami byli przedstawiciele kilku śląskich rodów, z reguły osiadłych w najbliższej okolicy: von Diebitsch, von Stentsch, von Knobelsdorff, von Prittwitz, von Pannewitz. W 1791 r. w całej Świdnicy, będącej wtedy największą wioską powiatu zielonogórskiego, mieszkało 1207 osób. W 1845 wieś miała 148 domów, zamieszkanych przez 844 osoby, w tym 63 katolików. W roku 1900 wieś liczyła 1141 mieszkańców.

(fragmeny opracowania dotyczącego Świdnicy autorstwa p. Mirosława Kuleby)

Zapraszamy do odwiedzania gminy Świdnica

więcej informacji o gminie na oficjalnej stronie: www.swidnica.zgora.pl

Wydawnictwo PiK Bydgoszcz zaprasza do podobnej współpracy urzędy gmin, sołectwa, miasta i powiaty.

Opracujemy i wydamy folder, plan, mapę składaną, monografię gminy, album, kalendarz, wizytówki, pocztówki, listowniki itp. Opracujemy tablicę wielkoformatową z planem miasta/ mapą gminy, , . Zrealizujemy dla Państwa różnego rodzaju upominki, gadżety itp.