Jesteś w: Strona główna / Aktualności
Aktualności
Folder z mapą powiatu rzeszowskiego
Dodano 2024-12-23
POWIAT RZESZOWSKI SERCE PODKARPACIA
Powiat rzeszowski zajmuje powierzchnię 1145 km2. Tworzy go 14 gmin, które zamieszkuje łącznie blisko 176 tysięcy osób. Teren ten obejmuje zarówno obszary Płaskowyżu Kolbuszowskiego, Pradoliny Podkarpackiej, zajęte w znacznej części przez Dolinę Wisłoka, jak też Pogórza Rzeszowskiego. Dzięki tak dużej różnorodności jest atrakcyjnym krajoznawczo miejscem, a liczne zabytki i obiekty turystyczne to jego dodatkowe atuty.
Realizowanych jest tu wiele inwestycji ważnych dla rozwoju regionu, poprawiających jakość życia oraz standardy świadczonych usług, budujących potencjał Aglomeracji Rzeszowskiej. Sztandarową inwestycją ostatnich lat jest Park Naukowo-Technologiczny „Rzeszów-Dworzysko” okrzyknięty „Gospodarczym sercem regionu”. Działania te przyciągają do powiatu wiele osób, które upatrują w nim dobre miejsce do życia. Notowany jest stały napływ ludności ale także inwestorów doceniających dobry klimat do rozwoju przedsiębiorczości.
Zespół pałacowo-parkowy w Tyczynie to przykład typowego dla tego obszaru założenia pałacowego. Ze względu na walory architektoniczne oraz otaczający go malowniczy park krajobrazowy jest ciekawym plenerem do produkcji filmowych i fotograficznych. W pałacu mieści się szkoła pozostająca w gestii Powiatu Rzeszowskiego, która w ostatnim czasie została gruntownie rozbudowana (Zespół Szkół w Tyczynie). Istniejący dziś murowany pałac powstał w latach 1862-1869 staraniem hrabiego Ludwika Wodzickiego. Został wybudowany na rzucie zbliżonym do kwadratu z oficyną po zachodniej stronie. W 1881 r. dobudowano pawilon gościnny, a w 1892 r. przebudowano oficynę, którą połączono łącznikiem z pawilonem. Pałac wybudowano w środkowej części założenia, z frontem od wschodu. Zachowany do dzisiaj wystrój zewnętrzny pałacu z końca XIX w. łączy wiele wcześniejszych stylów architektonicznych. Zachował się, m.in. portyk na frontowej ścianie oraz wieże z loggią pośrodku ściany południowej. Park krajobrazowy uformowany został po poł. XIX w., na wcześniejszym założeniu. Zachowały się w nim skupiska starodrzewu. Pałac był siedzibą hrabiego Ludwika Wodzickiego - jednego z najwybitniejszych, odnoszących sukcesy, galicyjskich działaczy politycznych, który w 1877 r. został mianowany Marszałkiem Sejmu Krajowego Galicji.
Historia rodziny hrabiego Ludwika Wodzickiego zawiera wiele tragicznych wydarzeń. Należy do nich m.in. śmierć jego obydwu synów. Jeden zmarł w 1893 r. a rok później drugi. Ludwik Wodzicki niedługo potem dostał ataku serca, gdy jechał pociągiem relacji Paryż-Wiedeń. Nieszczęścia te sprawiły, że żona hrabiego Wodzicka dostała pomieszania zmysłów i zmarła w rok po śmierci męża, czyli w 1895 r. Podobno czasami odwiedza swoją dawną rezydencję i można ją zobaczyć, jak przechadza się po wnętrzach pałacu i spaceruje po parku.
REZERWAT „MÓJKA” Z SIEDLISKAMI BOBRA EUROPEJSKIEGO
Rezerwat „Mójka”, o powierzchni 285,56 ha, wytyczony został na terenie wsi Kąkolówka i Futoma, w gminie Błażowa. Ochroną objęte zostały kompleksy lasów bukowo-jodłowych oraz bobra bytującego w zbiorowiskach wodno-błotnych. Bóbr europejski jest największym, ziemnowodnym gryzoniem występującym w naszym kraju, który w drugiej połowie XIX w. został prawie doszczętnie wytępiony. Są to zwierzęta monogamiczne - łączą się w pary na całe życie. Bogactwo florystyczne wyraża się obecnością 340 gatunków roślin naczyniowych, w tym 24 chronionych. Można spotkać tu także dzięcioła trójpalczastego, salamandrę plamistą, a także bociana czarnego. W rezerwacie wytyczono szlak „Bobra” oraz szlak „Jelenia”, który wiedzie do „Błędnego kamienia” – pomnika przyrody nieożywionej.
„Błędny kamień” bywa nazywany także diabelskim. Podobno wiele lat temu głaz sięgał ponad drzewa otaczającego go lasu i widoczny był z daleka, zwłaszcza w słoneczne dni, bijąc blaskiem po okolicy. Niektórzy twierdzą, że wraca do wnętrza ziemi, do piekła. Jedna z legend mówi o tym, że kamień niosła diablica, która upuściła go ze strachu na dźwięk rezurekcyjnych dzwonów. Kamień ma też podobno osobliwe właściwości, za sprawą których ludzie błądzą i nie mogą znaleźć drogi do domu.
KASKADA SOLANKOWA W SOŁONCE – PRZYKŁAD TZW. SOLANEK PODKARPACKICH ORAZ CHŁOPSKI MOST – ZABYTEK ARCHITEKTURY LUDOWEJ
Kaskadę solną utworzono na bazie dawnej żupy solnej, będącej w 1341 r. częścią dóbr królewskich. Obok niej przebiegał niegdyś średniowieczny trakt handlowy zwany „traktem królewskim”. Źródło słonej wody w Sołonce to pozostałość okresu mioceńskiego, kiedy to rejony Podkarpacia pokryte były gorącym morzem (ok. 23 mln – 5 mln lat temu). Jod znajdujący się w solance ma właściwości lecznicze. Żupa solna w Sołonce należy do najstarszych tego typu obiektów na Podkarpaciu. W pobliżu przebiega pieszy szlak solankowy z licznymi rozpadlinami, wąwozami i uroczyskami, który prowadzi też częściowo dawnym traktem solnym. Wypoczynkowi w tej okolicy sprzyjają zalesione wzgórza, duże kompleksy leśne, czyste powietrze, strumyki i potoki, skupiska roślinności oraz specyficzny mikroklimat. W Sołonce znajduje się także tzw. chłopski most zbudowany przez kmiecia lubeńskiego Pawła Maternę. To jeden z kilku tego typu obiektów w Polsce – zabytek architektury ludowej będący przykładem inżynieryjnego talentu i umiejętności budowlanych. Most został zbudowany w II połowie XIX w. z kamienia rzecznego, bez użycia zaprawy.
„POGÓRZANIN” Z NAJDŁUŻSZYM W EUROPIE TUNELEM KOLEI WĄSKOTOROWEJ W SZKLARACH
Kolejka wąskotorowa „Pogórzanin” trwale wpisała się w krajobraz Pogórza Dynowskiego. Od 1991 r. znajduje się w rejestrze zabytków. Koncepcja budowy i eksploatacji kolejki powstała w okresie cesarstwa austro-węgierskiego i łączyła się z budowaną przez księcia Lubomirskiego cukrownią w Przeworsku. Miała bowiem służyć do przewozu buraków cukrowych, płodów rolnych oraz drewna, żwiru i kamieni. Starania o rozpoczęcie prac poczynili w 1894 r. ówcześni właściciele ziemscy: hrabiowie Scypior z Łopuszki Wielkiej i Skrzyński z Bachórza. Całkowite oddanie do eksploatacji i oficjalne otwarcie linii o długości 46 km oraz budynków z parowozownią zwrotną w Dynowie nastąpiło w 1904 r. Dworzec w Dynowie został wybudowany w 1887 r. Trasa przebiega przez teren powiatu rzeszowskiego i przeworskiego. Czas przejazdu kolejką na trasie Przeworsk – Dynów wynosi ok. 3 godziny. W Szklarach kolejka przejeżdża przez najdłuższy w Europie tunel kolei wąskotorowej (602 m), który wybudowano w latach 1903-1904. Tunel powstał jako element, który można by było wysadzić w powietrze w przypadku przejęcia kolei przez wojska wrogie monarchii austro-węgierskiej. To dzieło inżynieryjne projektu Maurycego Machalskiego z Krajowego Biura Kolejowego we Lwowie.
MAGDALENKA Z KOŚCIÓŁKIEM I WIEŻĄ WIDOKOWĄ
W Malawie, na szczycie wzgórza Św. Marii Magdaleny, znajduje się wieża widokowa, z której rozpościera się panorama na Rzeszów a przy dobrej pogodzie nawet na dalsze okolice. Jest tu również plac zabaw dla dzieci. Na szczycie wzgórza stoi też zabytkowy kościółek pw. Marii Magdaleny leżący na trasie Drogi Świętego Jakuba Via Regia. Wzgórze o wysokości 399 metrów n.p.m. stanowi północną krawędź Pogórza Dynowskiego i jest najwyższym wzniesieniem w okolicach Rzeszowa. Obecna kaplica jest trzecim wybudowanym tu obiektem sakralnym. Pierwsza kaplica została rozebrana i przeniesiona do Krasnego po 1624 r. Druga miała powstać przed 1646 rokiem. Rozebrano ją w 1712 r. Podobno obecny kościół został zbudowany przez księcia Jerzego Lubomirskiego jako zadośćuczynienie za zabójstwo. Pierwotnie kościółek miał pełnić rolę punktu obronnego i strażniczo-obserwacyjnego. W XIX-wiecznym ołtarzu umieszczony jest obraz patronki kościółka. Dawniej odbywały się tu słynne odpusty i jarmarki, na które zjeżdżali kupcy i rzemieślnicy z odległych stron, przybywały też tłumy wiernych. Kościółek bywa wybierany na miejsce ślubu, bo podobno zaślubione tu pary będą żyć ze sobą długo, w szczęściu i dobrobycie.
Z historią powstania budowli na szczycie Magdalenki związane są różne legendy. Jedna z mniej znanych mówi o księciu, który zgubił córkę w czasie polowania i ślubował, że gdy ją odnajdzie, to wybuduje w tamtym miejscu kościół.
GŁOGOWSKIE STAWY
Malownicze widoki i dobrze przygotowane miejsca do rekreacji sprawiają, że stawy w Głogowie Małopolskim oraz ich okolice są idealnym miejscem do wypoczynku. Woda, las, ryby, ścieżka przyrodnicza, miejsca do grillowania, plac zabaw, boisko do piłki plażowej, możliwości wypoczynku wodnego to tylko niektóre z nich. Obok jest kryta pływalnia, korty tenisowe, miasteczko ruchu drogowego, a także budynek z wypożyczalnią sprzętu wodnego i sanitariatami. Stawy te wraz z dwoma pozostałymi, usytuowanymi obok siebie, zajmują powierzchnię łącznie 3,2 hektara. W odległości około 2 km jest kolejny zbiornik wodny nazywany „Czarnym stawem” (0,58 ha), który jest pomnikiem przyrody. Znajduje się na płn.–zach. obrzeżach Głogowa Małopolskiego, w kompleksie leśnym dawnej Puszczy Sandomierskiej. Jest wartą odwiedzenia śródleśną osobliwością. Legenda mówi, że „Czarny Staw” nie ma dna.
ZALEW I ŚCIEŻKA PRZYRODNICZA W BRATKOWICACH
Zalew w Bratkowicach powstał na terenach leśnych jako zbiornik retencyjny zasilany wodami potoku Czarna. To popularne miejsce wypoczynku w jednej z największych obszarowo, podkarpackich miejscowości. Położony jest przy lesie i posiada rozległą plażę. Ma powierzchnię 1,83 ha. Obok przebiega ścieżka przyrodnicza należąca do szlaku przyrodniczego Puszczy Sandomierskiej. Jednym z przystanków na jej trasie jest śródleśna polana, będąca miejscem kultu religijnego z krzyżem milenijnym oraz figurą Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej. Obok jest stanowisko z głazem polodowcowym. Na trasie ścieżki są też duże kopce mrówek, obok których przebiegają szlaki pokarmowe mrówek robotnic. W niedalekiej odległości znajduje się też dawny park podworski, który w ostatnim czasie został zagospodarowany i może być przystankiem podczas wypadu za miasto. Jedynym obiektem małej architektury dawnego folwarku jest kapliczka św. Jana Nepomucena (niegdyś drewniana, obecnie murowana).
ZESPÓŁ PAŁACOWO-PARKOWY W BOGUCHWALE WZOROWANY NA REZYDENCJI WILANOWSKIEJ JANA III SOBIESKIEGO
Zespół pałacowo-parkowy w Boguchwale został wzniesiony przez Lubomirskich w latach 1725-1729. Miała to być letnia rezydencja i ośrodek dóbr konkurencyjny dla Rzeszowa. Książę Teodor Konstanty Lubomirski planując tę rezydencję inspirował się wilanowską posiadłością Jana III Sobieskiego. Aby zrealizować ambitne plany, w 1728 r. wystarał się u króla Augusta II Mocnego o nadanie praw miejskich i zmienił nazwę miejscowości z Piotraszówki na Boguchwałę. Boguchwalska rezydencja w typie późnobarokowej architektury powstała w miejscu wcześniejszego dworu obronnego Ligęzów. Zachował się pawilon kryty dachem mansardowym (obecnie siedziba szkoły). Są też tarasy ogrodowe i resztki starodrzewu, a przed wejściem do parku murowane ogrodzenie z XIX w. oraz brama wjazdowa z inicjałami właścicieli. Przy bramie znajduje się XVIII – wieczna kamienna figura św. Jana Nepomucena. Na uwagę zasługuje także zabytkowy park z XVIII w., założony w stylu francuskiego ogrodu geometryczno–krajobrazowego. Jest też kościół z plebanią, ufundowany przez Lubomirskiego w 1729 r. Spichlerz usytuowany na terenie dawnego folwarku, został dostosowany do współczesnych potrzeb, jako element rynku miejskiego. Po drugiej stronie drogi można zobaczyć neogotycką kaplicę grobową Straszewskich wzniesioną w 1867 r. W lecie, wypoczynek w tej okolicy wzbogacić może pobyt na otwartym basenie w Boguchwale.
Firma ZPE ZAPEL S.A., która działa od 1939 r., jest największym w Polsce producentem izolatorów porcelanowych i kompozytowych. Jednak w połowie XX w. była także producentem porcelany stołowej. Ówczesna nazwa zakładu to „Fabryka Porcelany w Boguchwale, inż. Stanisław Syska”. Wypalano przede wszystkim wyroby elektrotechniczne ale także naczynia stołowe, apteczne i galanterię. Produkty z boguchwalskiej fabryki były bardzo dobrej jakości. Największą popularnością cieszył się serwis „Hanka”, nazwany imieniem najczęściej występującym wśród pracownic fabryki. Przedmioty stołowe były sygnowane logiem z dwoma piorunami układającymi się w kształt choinki z literą „B” pośrodku, a pod spodem był napis „Boguchwała”.
BRAMA PAMIĘCI W NIENADOWSKIM KOŚCIELE WG PROJEKTU B. CHROMEGO, KTÓRY JEST AUTOREM M.IN. SMOKA WAWELSKIEGO
Monumentalne drzwi z brązu zostały zaprojektowane w formie płaskorzeźby ze świecką tematyką przedstawiającą artystyczną wizję obozu koncentracyjnego. Elementem sakralnym tej kompozycji jest postać Jezusa Frasobliwego spoglądającego z góry na tragizm ludzkiego losu. Profesor Bronisław Chromy, któremu nieobce były doświadczenia okupacji niemieckiej, pracował nad dziełem cztery lata. W 1977 r. monument ten był eksponowany w Krakowie. „Brama Pamięci” znalazła się w Nienadówce w 1981 r. stając się unikatowym obiektem tego typu. Inspiracją do stworzenia tego dzieła była znajdująca się na kościele tablica z nazwiskami parafian poległych i pomordowanych podczas hitlerowskiej okupacji.
NIENADOWSKI CYPEL I MAŁY KATYŃ
W 1944 r. Armia Czerwona wkroczyła na tereny Rzeszowszczyzny, gdzie zorganizowała kilka obozów, m.in. obóz przejściowy w Trzebusce. Przypuszcza się, że przez Trzebuskę przeszło ok. 2500 więźniów. Skazanych na śmierć jeszcze tego samego dnia wywożono do lasu w Turzy, gdzie mordowano ich tak, by nie można było ich później zidentyfikować. Część jeńców trafiała do łagrów na terenie ZSRR. W 1995 r., w Turzy, poświęcono pomnik postawiony w hołdzie ofiarom nieludzkiego reżimu, którego autorem jest Piotr Kida. Miejscem, gdzie wywożono skazańców był także las za Nienadówką, tzw. „cypel nienadowski”.
ŚLADY DAWNEJ REZYDENCJI W DĄBRÓWCE STARZEŃSKIEJ
W Dąbrówce Starzeńskiej był niegdyś zamek przekształcony później w rezydencję szlachecką, którą otaczał park krajobrazowy. O dawnej świetności świadczą jedynie pozostałości dwóch baszt (królowej Bony i Firleja), fragmenty murów, a także monumentalne drzewa. Jest też neoromańska kaplica grobowa Starzeńskich z 1905 r. z kryptą ostatnich właścicieli zamku, do której prowadzi aleja grabowa. Kaplica stoi w miejscu, gdzie niegdyś znajdował się grób kasztelana przemyskiego Andrzeja Wapowskiego z Dynowa, podkomorzego sanockiego i kasztelana przemyskiego.
Pierwszy dwór w Dąbrówce Starzeńskiej wzniesiony został przez Stadnickich w drugiej połowie XVI w. i był murowany. Budowę rozpoczął Stanisław Stadnicki zwany „Diabłem Łańcuckim” z powodu okrucieństwa, rozbojów, grabieży i licznych, prowadzonych przez niego wojen. Jednak to nie on osiadł na stałe w Dąbrówce ale jego syn, także Stanisław, który nie bez racji zwany był „Diablątkiem”, bo podobnie jak ojciec słynął z międzysąsiedzkich wojen i konfliktów.
Stanisław Stadnicki junior toczył prywatną wojnę ze Stanisławem Wapowskim – dziedzicem Dynowa i Nozdrzca. Znana jest historia mówiąca o tym, że za pomocą tam tak zmienił bieg Sanu, że woda zalała kasztelanowi grunta w Nozdrzcu.
Dwór został rozbudowany i przekształcony w zamek w pierwszej połowie XVII w. Pierwotnie była to budowla o charakterze obronnym. Narożniki czteroskrzydłowego zamku wzmacniały niskie, prostokątne baszty. Właścicielami zamku byli kolejno Czartoryscy, Ogińscy, Podolscy, a potem przeszedł w ręce Parysów. W drugiej połowie XIX w. Starzeńscy przekształcili zamek w rezydencję szlachecką. Byli jego właścicielami przez 150 lat i to oni nadali Dąbrówce drugi człon nazwy miejscowości. W rezydencji tej było wiele dzieł sztuki oraz biblioteka. Rodzina Piotra Starzeńskiego mieszkała tu do II wojny światowej. Po zniszczeniu przez oddział UPA z zamku zostały tylko ruiny.
ŚWIĘTE MIEJSCE NA WZGÓRZU Z OBRZĘDEM POGRZEBU MATKI BOŻEJ ZAŚNIĘTEJ
Sanktuarium Maryjne w Borku Starym to jedno z najstarszych w kraju i najbardziej znanych na Podkarpaciu miejsc kultu maryjnego. Zapoczątkowało go „cudowne źródełko – studzienka”. Przybywa tu wielu pielgrzymów, by w ciszy pospacerować, pomodlić się i oddać cześć Matce Bożej w Jej Cudownym Wizerunku. Od 2022 r. w Borku Starym mają swoje duszpasterstwo motocykliści.
W czasie, gdy ziemie te były pod panowaniem Rusi, pojawiła się tu Matka Boża, która poleciła namalować swój obraz i powiesić go na drzewie. W 1897 r. w miejscu objawienia zbudowano kamienną grotę z figurą Matki Bożej z Lourdes, do której dopływa woda z cudownego źródełka. To tu ludzie doznają łask i cudów. Według tradycji w tym miejscu modliła się, podążająca na Ruś, św. królowa Jadwiga Andegaweńska.
Plac pod budowę sanktuarium poświęcono w 1418 r. W 1667 r. oddano kościół pod opiekę ojcom Dominikanom. Murowany kościół został wybudowany w latach 1684 – 1722. Dzisiejszy wygląd kościoła pochodzi z lat 1906-1917. Budowę klasztoru ukończono w latach 1971 – 1977. Przy barokowym kościele jest Kaplica Ukrzyżowanego, która do ok. 1970 r. pełniła rolę ołtarza polowego. To przy nim pierwotnie odbywała się uroczystość odpustowa czyli Msza Święta z tzw. Pogrzebem Matki Bożej Zaśniętej. Potem rolę kaplicy grobowej dla Zaśniętej pełniła kaplica św. Anny z obrazem, na którym Maryja przedstawiona jest jako dziewczynka ze swoimi rodzicami. Uroczystość Pogrzebu Matki Bożej Zaśniętej odbywa się w wigilię Wniebowzięcia NMP. Głównym jej punktem jest przenoszenie w procesji figury Matki Bożej Zaśniętej z kościoła do kaplicy św. Anny. Figurę niosą dziewczęta ubrane w białe suknie.
Na szczycie wzgórza jest kaplica Matki Bożej Bolesnej, zbudowana w 1896 r., zwana kapliczką „dobrej śmierci”. To kaplica z Dzwonkiem Loretańskim dającym łaskę szybkiego skonania za przyczyną Maryi. Wiele osób zaświadcza o skuteczności tej praktyki. Mszę w tej kaplicy odprawia się tylko we wrześniu, na wspomnienie Matki Bożej Bolesnej.
UNIKALNY RYNEK W GŁOGOWIE MAŁOPOLSKIM - PIERWSZYM MIEŚCIE RENESANSOWYM W POLSCE
Głogów Małopolski to jedno z pierwszych miast w Polsce, które powstało od podstaw, w dodatku na terenach Puszczy Sandomierskiej. Zostało założone przez Krzysztofa Głowę – sekretarza króla Zygmunta Augusta. Można zobaczyć tu miejski rynek z czasów lokacji, który został wpisany w kształt kwadratu i charakteryzuje się oryginalnym renesansowym układem urbanistycznym. Plan miasta uchodzi za pierwsze w Polsce dzieło urbanistyczne doby renesansu. Rynek oraz sąsiadujące uliczki zabudowane są parterowymi domkami w stylu tzw. architektury małomiasteczkowej z okresu XIX i XX w. W centralnym punkcie rynku jest ratusz z XVIII w., zbudowany przez Urszulę z Branickich Lubomirską. Jest też figura Matki Boskiej, figura św. Floriana z XVIII w., głaz pamiątkowy Jana III Sobieskiego oraz pomnik walki i męczeństwa. Uwagę zwracają też XIX-wieczne kamieniczki. Jedną z najstarszych jest dawny XVIII-wieczny szpital dla ubogich (kamienica nr 25).
Głogowski rynek słynął niegdyś z odbywających się tu targów i jarmarków. Znany był także z miejscowych rzemieślników: szewców wyrabiających buty z wysokimi cholewami, tkaczy, rzeźników oraz krawców, którzy oferowali wytwarzane przez siebie towary. Słynna była kiełbasa głogowska, którą delektowano się we Lwowie, a nawet w Wiedniu. W XVIII w. uznaniem cieszyły się również wyroby z tzw. głogowskiego złota, czyli biżuteria wykonana ze stopów metali imitujących prawdziwy kruszec. Produkowano z niego pierścienie oraz guziki do strojów szlachty polskiej.
NAJSTARSZY KOŚCIÓŁ W POWIECIE RZESZOWSKIM - PERŁA ARCHITEKTURY SAKRALNEJ W WÓLCE NIEDŹWIEDZKIEJ
Zabytkowy, drewniany kościół Matki Bożej Królowej Polski w Wólce Niedźwiedzkiej to budowla wzniesiona w Woli Zarczyckiej w 1576 r. W 1912 r. kościół został rozebrany i z całym wewnętrznym wyposażeniem przewieziony do Wólki Niedźwiedzkiej. W kościele znajdują się trzy manierystyczne ołtarze. Ołtarz główny pochodzi z 1630 r., a ołtarze boczne z poł. XVII w. Na uwagę zasługują, bardzo rzadko spotykane, cymbałki ołtarzowe, używane w czasie Podniesienia. Na niektórych belkach zachowały się fragmenty historycznych polichromii ściennych, zabytkowe dekoracje malarskie, inskrypcje i motywy roślinne. Na uwagę zasługują miejsca naznaczone olejem krzyżma używane do konsekracji kościoła, a także wisząca ambona z drugiej połowy XVII w. oraz barokowa chrzcielnica. W niewielkiej odległości jest Zalew Niedźwiadek, o powierzchni 8 ha, często odwiedzany przez wędkarzy. Padają tu rekordy rybackie, organizowane są zawody wędkarskie.
Tekst: Joanna Nieroda Starostwom Powiatowe w Rzeszowie
Opis powiatu wraz z reklamami lokalnych firm