Tablica z planem miasta Mieszkowice (zachodniopomorskie)

Badania archeologiczne dowodzą, że osadnictwo rozpoczęło się tu w młodszej epoce kamienia (neolicie). W okolicach Mieszkowic znaleziono liczne kamienne topory, które dowodzą istnienia skupisk ludności. W dolinie rzeki Odry znaleziono liczne ślady palenisk, dołów odpadowych i płaskich grobów całopalnych. Całość pochodziła z epoki brązu. W końcowej fazie tej epoki nastąpił rozkwit kultury materialne, wzrost produkcji narzędzi, ozdób, naczyń. Trwał on do około 400 r. p.n.e., potem nastąpił upadek. Przypuszczalnie w okresie średniowiecza na ziemi Mieszkowickiej zamieszkiwało plemię Licikiwików. W 963 r. Mieszko I przyłączył ziemie chojeńskie do swego państwa, a po zwycięstwie nad grafem Wachmanem w 967 r. uzyskał władanie nad całym Pomorzem Zachodnim. Panowanie Polan ugruntował syn Mieszka I - Bolesław Chrobry. Po śmierci Chrobrego na ziemie zachodnie powróciło pogaństwo. W 1124 r. na polecenie króla Bolesława Krzywoustego, biskup Otton z Bambergu rozpoczął rechrystianizację Pomorza.

W 1138 r. po podziale Polski na dzielnice, ziemia mieszkowicka przeszła we władanie książąt wielkopolskich. Około połowy XIII w. w większości zamieszkiwała tu ludność słowiańska. Mimo licznych wojen i najazdów z zewnątrz gospodarka rolna była dość wydajna. Postępował także rozwój urbanizacji. Założenie miasta wiąże się z postacią Albrechta III - margrabiego do którego należała ziemia mieszkowicka od 1284 r.

W 1295r. po raz pierwszy pojawiła się nazwa Berenwalde. Bogacące się miasto zaczęło podejmować ważne inwestycje. Pierwszą z nich było wybudowanie w ostatnich latach XIII w. kościoła oraz ok. 1300 - 1320r. miejskich murów i wału. W 1317 r. działała rada miasta.

W pierwszej połowie XIV w. Mieszkowice były miastem o dużej randze politycznej. Odbyły się tu pertraktacje saksońskich i pomorskich dyplomatów w sprawie ustalenia granic. Do kryzysu gospodarczego przyczynił się pożar w 1348 r. Margrabia Ludwig zrzekł się wtedy na okres 3 lat pobierania podatku - arbede. Rok później wprowadził wolność cłową w całej Monarchii, co spowodowało poprawę sytuacji miasta. Panowanie Krzyżaków do roku 1454 było okresem wielkiego nieporządku. Miały miejsce napady i rozboje uliczne. Mieszkowice zubożały.

W połowie XV w. sytuacja gospodarcza poprawiła się i ustabilizowała. Powstał nowy ołtarz w kościele, cech sukienników i gilda kupców, rozwijająca handel. Kolejne lata w Mieszkowicach przyniosły dramatyczne wydarzenia. W 1540 r. wybuchł pożar, drugi jeszcze groźniejszy zniszczył miasto w 1558r. Spłonął wtedy kościół, ratusz, szkoła, szpital, dom parafialny i 25 stodół pełnych zboża. Na przełomie XVII/XVIII w. poprawiły się warunki życia w miastach. Wzrosło zaludnienie, miasto się rozbudowywało. Odbudowano ratusz, ufundowano cztery dzwony do kościoła, powstały budynki z konstrukcja ryglową.

Na początku XIX w. zmieniła się zabudowa rynku mieszkowickiego. Zniszczony w XIII w. ratusz został odbudowany. W 1870 r. rozpoczęto budowę nowej szkoły miejskiej, którą ukończono w 1873 r. Od 1872 r. zaczęto wydawać trzy razy w tygodniu gazetę lokalną ? Bärwalder Wochenblatt. Wydawnictwo mieściło się przy obecnej ul. Żymierskiego.

Około 1900 r. wybudowano cegielnię i mleczarnię. Działały już wówczas: młyn parowy, garbarnia, wytwórnia obuwia drewnianego, trzy tartaki i elektrownia. Chlubą miasta stała się kolejna szkoła dla dziewcząt - Luisenhoff, w której uczennice zdobywały teoretyczne i praktyczne wykształcenie w dziedzinach związanych z życiem kobiety w miejscowościach o rolniczym charakterze.

Księga adresowa z 1929 r. podaje następujące informacje: 3824 mieszkańców, stacja kolejowa, telegraf, telefon, szkoła podstawowa, średnia, żłobek, przedszkole, elektrownia, gazownia, straż pożarna, szpital Miejski, apteka, gazeta, cegielnia, fabryka cygar, hurtownia papierosów, Urząd celny, Urząd Miejski, policyjny, leśny, sądowy, poczta.

Spokojne życie mieszkańców małego miasteczka skończyło się wraz z rozpoczęciem II wojny światowej. 27 lutego żołnierze 6. Samodzielnego Batalionu Pontonowo - Mostowego Wojska Polskiego wkopali pierwszy słup graniczny nad Odrą. 16 kwietnia 1945 r. Wojska 1 Frontu Białoruskiego i Armii Wojska Polskiego przystąpiły do forsowania rzeki Odry w rejonie Siekierek i Gozdowic. Polegli spoczywają na Cmentarzu Wojennym w Siekierkach.